حسینیه شیعیان شمال یک باغ آباد پر از نخل‌های خرما و نهری است که از آن آب روانی می‌گذرد. در این حسینیه اولین باری است که در این چند روز در عربستان مهر برای نماز می‌بینیم و اینقدر ذوق زده شده‌ایم که انگار در مسجدی در تهران نماز می‌خوانیم.
با گفتن اذان و جمله اشهد ان علیا ولی الله نا خودآگاه خیلی‌ها صلوات می‌فرستند و خیلی‌ها هم اشک در چشمانشان حدقه می‌زند.
«شیخ عمری» گردآورنده این حسینیه اقدامات زیادی برای شیعیان انجام داده است و این سئوال در ذهن ما بود که چطور دولت سعودی در برابر این اقدامات با وی کنار آمده است که روحانی کارو‌ان نکته جالبی را تعریف می‌کند: "شیخ عمری به دلیل اقداماتش در سال‌های نه چندان دور به اعدام محکوم می‌شود، اما وقتی وی را دار می‌زنند، طناب دار پاره می‌شود و وی نجات می‌یابد و این دلیلی می‌شود بر بی‌گناهی وی، به همین خاطر دولت سعودی پس از آن کاری به شیخ عمری و این حسینیه ندارند."
روز چهارمی که در مدینه هستیم، به زیارت دوره می‌رویم، مدینه جاهای بسیار زیادی دارد که باید آن‌ها را دید و توضیحاتش را شنید.
اولین جایی که می‌رویم مزار شهدای احد و حمزه عموی پیامبر است، روحانی حدیثی را نقل می‌کند که پیامبر فرمودند؛ هر کس مرا زیارت کند و به دیدار عمویم حمزه نرود، در حق من جفا کرده است.
روحانی توضیح می‌دهد که در جنگ احد درسی هست که سرپیچی از فرمان ولی امر مسلمین و اشتیاق به دنیا و غنائم آن، شکست را به عهده دارد. نکته‌ای هم درباره جنگ روانی کفار برای تبلیغ برای کشته شدن پیامبر می‌دهد و آن را با موضوعات روز ربط می دهد.
بعد از زیارت احد نوبت به مساجد سبعه می رسد، محلی که در جنگ احزاب، به پیشنهاد سلمان فارسی و دستور پیامبر دور تا دور مسجد خندق حفر شد و امیرالمومنین با عمروبن عبدود پیکار کردند.
اینجا هفت مسجد هست که محل حضور این افراد در این جنگ بوده است، مساجدی که به نام فاطمه زهرا(س) و امیرالمومنین علیهم السلام بوده هم اکنون بسته هستند و شیعیان از پشت در به مناجات می‌پردازند، دو مسجد هم به نام خلیفه اول و دوم است و مسجدی بنام حضرت سلمان، مسجد فتح که بشارت پیروزی به حضرت رسول(ص) در آن داده شد هم ششمین مسجد از این مجموعه است.
هفتمین مسجد، «ذوقبلتین» است که پیامبر در آنجا به سمت بیت‌المقدس نماز می‌خواندند و به فرمان خدا جهت قبله در آن به سمت کعبه تغییر یافت و بهمین خاطر به این نام مشهور شد، هرچند وهابیت به بهانه گسترش مسجد، محراب که در آن پیامبر(ص) به بیت المقدس نماز می‌خوانده را تخریب کرده است.ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » آسمانی ( جمعه 87/6/22 :: ساعت 7:24 عصر )

---

»» تاریخچه شیعه

تاریخچه‌ شیعه

شیعه‌‌ امامیه
شیعه در لغت و اصطلاح
شیعه در لغت بر دو معنا اطلاق می‌شود، یکی توافق و هماهنگی دو یا چند نفر بر مطلبی، و دیگری، پیروی کردن فردی یا گروهی، از فرد یا گروهی دیگر.[1] و در اصطلاح به آن عده از مسلمانان گفته می‌شود که به خلافت و امامت بلافصل علی ـ علیه السلام ـ معتقدند، و بر این عقیده‌اند که امام و جانشین پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ از طریق نصّ شرعی تعیین می‌شود، و امامت حضرت علی ـ علیه السلام ـ و دیگر امامان شیعه نیز از طریق نص شرعی ثابت شده است.[2]
اطلاق شیعه بر دوستان و پیروان علی ـ علیه السلام ـ، نخست، از طرف پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ صورت گرفته است. این مطلب، در احادیث متعددی که از آن حضرت روایت شده، مطرح شده است. چنان که سیوطی از جابر بن عبدالله انصاری و ابن عباس و علی ـ علیه السلام ـ روایت کرده که پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در تفسیر آیه‌ی «ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات اولئک هم خیر البریّه» (بیّنه / 7) اشاره به علی ـ علیه السلام ـ کرده و فرموده‌اند: «تو و شیعیانت» روز قیامت، رستگار خواهید بود.»[3]
در تاریخ شیعه، فرقه‌هایی پدید آمده است، که بسیاری از آن‌ها منقرض شده‌اند، و بحث درباره‌ی آن‌ها فایده‌ی چندانی ندارد. فرقه‌های اصلی شیعه که هم اکنون نیز موجودند عبارتند از: شیعه‌ی اثنا عشریه، شیعه‌ی زندیّه، و شیعه‌ی اسماعیلیه، درباره‌ی ‌هر یک از آن‌ها در فصلی جداگانه، به اختصار بحث خواهیم کرد. موضوع بحث در این فصل، شیعه‌ی اثنا عشریه است.
وجه تسمیه
اکثریت شیعه، را شیعه‌ی‌ امامیه یا اثنا عشریه تشکیل می‌دهد،‌از آنجا که آنان جانشینان پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ را دوازده نفر می‌دانند، اثنا عشریه (دوازده امامی) نامیده شده‌اند. نام و خصوصیات امامان دوازدهگانه در احادیثی که از پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ روایت شده، بیان گردیده است آنان عبارتند از:
1ـ علی بن ابی طالب ـ علیه السلام ـ 2ـ حسن بن علی ـ علیه السلام ـ 3ـ حسین بن علی ـ علیه السلام ـ 4ـ علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ (امام سجّاد) 5ـ محمد بن علی (امام باقر ـ علیه السلام ـ ) 6ـ جعفر بن محمد (امام صادق ـ علیه السلام ـ ) 7ـ موسی بن جعفر (امام کاظم ـ علیه السلام ـ ) 8ـ علی بن موسی (امام رضا ـ علیه السلام ـ )9ـ محمد بن علی (امام جواد ـ علیه السلام ـ ) 10ـ علی بن محمد (امام هادی ـ علیه السلام ـ ) 11ـ حسن بن علی (امام عسکری ـ علیه السلام ـ ) 12ـ ‌حجه بن الحسن (مهدی موعود ـ عج ـ).
شیعه‌ی اثنا عشریه بر مسئله‌ی‌ امامت تأکید خاصّی داشته و عصمت امام و افضیلت او را بر دیگر افراد امت اسلامی بسیار مهم و اساسی می‌داند. و از طرفی، امامت را، پس از سه امام نخست، منحصر در فرزندان امام حسین می‌داند. با توجه به این عقاید ویژه درباره‌ی امامت، به «امامیه» شهرت یافته است.
شیخ مفید، پس از تعریف شیعه به کسانی که به امامت بلافصل علی ـ علیه السلام ـ عقیده دارند درباره‌ی شیعه‌ی گفته است: «این عنوان، مخصوص آن دسته از شیعه است که به وجود امام در هر زمان، و وجوب نصّ جلّی، و عصمت و کمال برای هر امامی معتقد است، و امامت را (غیر از سه امام نخست) منحصر در فرزندان امام حسین ـ علیه السلام ـ می‌داند...»[4]
تاریخ پیدایش تشیّع
گرچه، در عصر پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ درباره‌ی‌ پاره‌ای از مسایل، اختلاف نظرهایی میان مسلمانان پدید آمد،[5] ولی فرقه‌ها و دسته‌بندی‌هایی که بعدها پیدا شد، در آن زمان وجود نداشت. ولی پس از رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ اختلافاتی پدید آمد که سبب پیدایش فرقه‌های مختلف در میان مسلمانان گردید. مهمترین اختلافی که در نخستین روزهای پس از رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ پدید آمد، مربوط به مسئله‌ی خلافت و امامت بود که مسلمانان را به دو دسته تقسیم کرد.
یک دسته معتقد بودند که امامت، همانند نبوت، منصب و مقامی الهی است و از شرایط امام این است که معصوم از خطا و گناه باشد، و این صفت را جز خداوند کسی نمی‌داند، بنابراین راه تعیین امام نصّ الهی است که در قرآن یا احادیث نبوی بیان شده است، و طبق این نصوص، علی بن ابی طالب ـ علیه السلام ـ جانشین پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و امام مسلمین است. حضرت علی ـ علیه السلام ـ و بنی هاشم و گروهی از بزرگان صحابه،‌ اعم از مهاجرین و انصار، طرفدار این نظریه بودند. و این همان عقیده‌ی شیعه ـ خصوصاً شیعه‌ی امامیه ـ در مسئله‌ی امامت است.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » آسمانی ( پنج شنبه 87/5/3 :: ساعت 12:46 صبح )

---

»» رجعت در اندیشه شیعی

رجعت در اندیشه شیعی

محمد هادی معرفت

رجـعـت یـکی از مسائل پیچیده مربوط به دوران ظهور حضرت مهدی (عج) است،بر اساس این عـقـیـده گروهی از مومنین به این جهان بازمی گردند تا ظهور دولت حق را مشاهده کنند و از شـکـوفـایـی آن لذت ببرند، و نیز گروهی از منافقین بازگردانده می شوند تا کیفر دنیوی اعمال ناشایست خویش را بچشند.

رجعت یکی از عقاید ویژه مذهب تشیع است که از دیرباز، شیعه امامیه بر آن بوده اند و بدان معروف گـشـتـه انـد و بـه واسطه اعتقاد به آن مورد طعن دشمنان قرارگرفته اند، بحثها و گفتگوهای فراوانی در این باره میان بزرگان شیعه و مخالفین آنهارخ داده که تاریخ آن را ثبت و ضبط نموده است. [1]  در این زمینه روایات بسیاری از خاندان نبوت به دست ما رسیده است.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » آسمانی ( یکشنبه 87/4/30 :: ساعت 7:41 عصر )

---

»» لیست کل یادداشت های این وبلاگ
انتقال وبلاگ
بازگشت دوباره
خداحافظی
راز عدم ازدواج حضرت معصومه (س)
توبه قاتل
[عناوین آرشیوشده]